Verslag 2-daagse naar LEIDEN
… om nog eens heerlijk na te genieten! Dank je wel , Frank.
En geniet ook van enkele foto's in onze fotogalerij.
DF naar leiden – augustus ‘24
De Leidense tweedaagse mag opnieuw een topper genoemd worden. We kregen een prachtig programma voorgeschoteld en voorgekauwd, met alles drop en dran.
Het is meestal best om te beginnen met het begin, zodus. Op zaterdag, voor dag en dauw, stapte iedereen met een blij gemoed op de Mandel Cars-bus, met enen Danny als rijder-entertainer van dienst. Veel oude bekenden, toch ook een aantal zeer welgekomen nieuwe gezichten. Het is ook heel fijn dat Claudette en Dirk meereizen, chapeau! De reis verliep vlot en we kwamen rond 10.00 uur aan in Boskoop. Daar werden we opgewacht door gids Jan, in ieder geval was hij niet de bekende Schone van Boskoop. Met de bus toerden we rond in het wel heel aparte dorp, waar er meer beken, grachten en waterlopen zijn dan straten. We leerden veel bij over exporteurs en boomkwekers en dankzij de vele herhalingen weet ik dat de exporteurs slimmer zijn dan de kwekers. Op het eind mochten we onze benen en andere ledematen nog wat strekken in een soortement openluchtetalage met alles wat de kweker kwijt wil. Voorwaar, een fijn bezoek. De Schone van Boskoop hebben we echter niet gezien.
Volgende stop was lunchcafé Roos. Het DF is er altijd bij als het over eten en drinken gaat en Roos had haar best gedaan: ze had een heel lekkere lunch uit haar hoed of mouw getoverd of geschud. Daarna reden we met de bus fullspeed naar Leiden-city.
Daarna in spoedtempo naar het Naturalis-museum. De groep werd in 3 verdeeld en de rapsten en meestal slanksten werden verondersteld in 2 minuten naar verdieping 3 te spurten voor een ontmoeting met een T-Rex. Deze was ook al zeker niet de mooiste van Leiden. Het museum zelf was een parel van moderne, aangename en functionele architectuur. Je had de mogelijkheid om 10 zalen -in ijltempo weliswaar- aan te doen en inzicht te krijgen in thema’s als Leven, Dood, Dino’s, Verleiding, IJstijd, … Ik weet het: het is niet leuk om na de verleiding in een ijstijd terecht te komen, maar dat is het leven van een DF’er. De collectie penissen viel in de smaak: niemand liet zich betrappen op afgunst of verstandsverbijstering.
Daarna ging het buswaarts naar de Hortus Botanicus, de oudste ter wereld en verbonden aan de Universiteit van Leiden. Ook daar was het genieten van wat de wereld te bieden heeft op het vlak van tuin, dier en bakplezier, en van een heel gezellig terrasje. De bladeren van de reuzenlelie – zo wordt toch gezegd – kunnen een baby van een jaar dragen … jammer dat de testbaby net ververst moest worden, we hebben hem niet zien liggen. De jungle-achtige serres waren heel speciaal en de mooi aangelegde tuinen waren zeker ook niet te versmaden. Alain van ‘Tuin hier’ zocht tevergeefs contact met de voorzitter van ‘Hof Daar’ om een multibilaterale samenwerking op te starten, maar het mocht niet zijn.
Daarna hadden we een afspraak met het hotel: een Tulip Inn. Chauffeur Danny had de tijd van zijn leven met manoeuvreren en draaien en keren, maar na veel gezwoeg en gezweet en met Ansfried als lichtend voorbeeld raakte hij toch geparkeerd. De kamerverdeling verliep zoals een tombola: alleen maar winnaars. Na het obligate veranderen van boven- en ondergoed mochten we aanschuiven en onze gekozen keuzes naar binnen spelen. De diamanthaas was briljant, De oosterse ribeye erg verwesterd. Lekker en meer dan genoeg. En vlotte bediening. En Heineken van een goed jaar. En schone tafels. En zo zat de zaterdag er op en mocht de zondag zich gereed houden.
Lekker rijk ontbijtbuffet om 08.00 uur. Niet vroeger, of toch een klein beetje. Valiezen in de koffer en dan monter en fris op een goed gevulde maag een stadswandeling. Hopelijk komen we nu de schone van Boskoop of die van Leiden tegen. Of is Annie die Boskoopse schone, het zou wel eens kunnen. Na navraag bij Jef worden we niet veel wijzer, want hoorapparaat op ‘save battery’.
De stadswandeling brengt ons naar alle hotspots en schaduwplekken van Leiden. Annie brengt Leiden tot leven met kleurige en pikante verhalen, net of ze met Rembrandt op zwier was in Hollands Gouden Eeuw. We passeren de Morspoort en de Galgenpoort, we sluipen heel stil – alhoewel, het DF en stil, dat gaat niet samen – de hofjes binnen, we zien de Waag, de Koornbrug, vele muurpoëzie, de gigantische Sint-Pieterskerk, en zelfs een burcht die eigenlijk meer op een circuspiste met kantelen gelijkt.
’s Middags mogen we ons plaçeren in de City Hall, een trattoria Italiana. We krijgen een bord met een Italiaanse specialiteit, maar vraag me niet wat deze specialiteit was. Maar al bij al, vlotte bediening, lekkere drankjes en heerlijke tiramisu.
Om 14.30 uur gaan we DF-gewijs, dat is in groep, met veel gaten, op volle straatbreedte en in lange lengte en absoluut erg onstil en onoplettend, naar het Museum voor Oudheden. We voelen ons daar zeer welkom en sommigen van de groep voelen zich al klaar om tot het museummeubilair te behoren. We mogen genieten van al het moois dat ijverige Hollandse importeurs naar het museum konden slepen. De Egyptische zaal is indrukwekkend en wat erin staat nog meer. Ook de Oude Grieken zetten hun beste beentje voor en etaleren hun mooiste kapotte potten en pannen. Ook hier vliegt de tijd en de boot wacht …. Inderdaad, we hebben een afspraak met rederij Rembrandt voor een stadsrondvaart. Bij het naar buitengaan maakt Ivan een kwalijke val. Hij wordt à la minute vakkundig opgelapt om later op de dag onverdoofd geopereerd en gereanimeerd te worden.
De groep dus via een roodwit staketsel naar de boot. Het moet natuurlijk weer lukken, maar meneer Rembrandt stuurde zijn kat en bestuurde niet zelf het bootje. Dat kon ook niet, de sukkelaar had een ooglap voor zijn ogen, een actie van een of ander Rebellion Affront.
De rondvaart dus. Echt de moeite, een mooie afsluiter van een boeiende en erg aangename tweedaagse.
Afsluiter? Ba nee gij, er wacht ons nog een verrassing. De verrassing is niet echt een verrassing, iedereen heeft door dat het een vloeibaar iets gaat worden, vraag is alleen wie de man of vrouw achter de verrassing is. Dan valt het doek: Ansfried trakteert de groep om de geboorte van Emma te vieren, en dat doet hij in stijl in Stadscafe de Werff. Waarvoor straffe dank, Ansfried en Emma.
Vooraleer de bus belgiëwaarts vertrekt komen de 2 dokters in actie om Ivans gabbe te arrangeren. Dat gebeurt op een tafel in het hotel … een hilarisch tafereel. De ene naait, de andere bidt en na een halfuur in de recovery verschijnt Ivan proper gewassen als nieuw door de schuifdeuren. Bijna wordt hij nog van de sokken gereden door een van de vele zotte fietsers die in Leiden rondvlammen.
De rit naar Moorsele verloopt vlot en airgekoeld. Onderweg wordt druk gespeculeerd hoeveel onderwijsmensen op de bus zitten. Tellingen lopen uiteen, maar het komt niet op een derde. In Kortrijk worden we nog getracteerd op een mooi staaltje vernuft van het alomgekende Agentschap Wegen en Verkeerd. En dus krijgen we waar dat Agentschap in uitblinkt: files creëren. Maar niet getreurd en wel gelachen: omstreeks 22.15 uur bereiken we moe maar voldaan Moorsele City.
Bedankt iedereen. Het was echt fantastisch. En U was een fijn publiek.