4-daagse SUSSEX 2025
Dag Engelandvaarders,
Davidsfonds Moorsele trotseert de Noordzee en trekt naar Sussex, UK.
Naar Engeland reizen is altijd iets speciaals. Nu, de Engelsen zijn dan ook een ‘special breed’. Voor we binnen mogen in het UK moesten er eerst een pak plichtplegingen gedaan worden, en Luc en Peter, de befaamde reisleiders-chefs-voorbereiders- zullen het geweten hebben. Er werden ons ETA’s en reispassen naar het hoofd geslingerd dat het een lieve lust was (alhoewel ze niet mee was). Het was geen piece of cake om die vermaledijde ETA in orde te krijgen en de bevolkingsdiensten van Kortrijk toonden zich ook niet van hun rapste en schoonste kant. Maar toch, op donderdag was iedereen stipt op tijd aan de Mandel Carsbus op de parking van bakkerij Smetjes. Zelfs, ja hoor, zelfs Annie en Jef. Ontiegelijk vroeg, dat wel, maar met een verlangende blik richting Dover werd de journey gestart.
Het inschepen in Calais verliep vlotjes, iedereen leek op de foto op zijn reispas en mocht langs de Franse en Britse immigratiediensten, de overvaart was zilt en zoutig, en als leuk extraatje tracteerde Luc met een voucher om de inwendige mens te versterken, nu maar hopen dat alles binnen in de inwendige mens bleef. Dover kwam in zicht na een uurenhalf golven breken en het DF zet met een zeker Willem de Veroveraargevoel voet aan wal op Britse bodem.
Eenmaal op Britse soil vlammen we gezwind en aan de juiste kant van de weg richting eerste bezoek: Leonardslee Gardens. Betoverend mooi, heel kleurrijk en een prima start voor de vierdaagse. Zoals in vorige DF-reizen duurt een vierdaagse langer dan een tweedaagse en minder lang dan een zesdaagse, ’t is maar dat je het weet. We zien veel rododendrons en ook wel wat witte dendrons en veel ander bekend en onbekend plantaardig groen. Er was eveneens een prachtig miniatuurpoppenhuis te bewonderen, de taferelen waren echte kunstwerkjes op zich. Ter plekke konden we ook genieten van onze eerste Engelse hap, en die ging vlot naar binnen. Bijna waren een vlucht ontaarde Deense Vikings ons te vlug af, maar onze Moorseelse konijnenpoot zorgde voor een redelijke stok in de Deense wielen. Daardoor stonden ze dan ook in panne, de loefers. Daarna trokken we busgewijs naar Wakehurst Place en dat mag er zeker ook zijn, we konden genieten van vele planten, er waren zelfs planten uit Nieuw-Zeeland en Chili. De planten uit Oud-Zeeland hebben we spijtig genoeg niet gezien.
Daarna was het tijd voor het hotel: Elite Venue Selection in East Grinstead. Het hotel was niet echt idyllisch gelegen in het glooiende Engelse landschap, maar al gauw bleek dat de reisleiders een goeie keuze gemaakt hadden. Kamers check: ok, restaurant check: ok, bar check: ok (wel niet met de rapste bediening ter wereld). De manager bleek een soort John Cleese-kloon te zijn en hij floreerde en flaneerde en liep met zijn lange benen -waarmee zou hij anders lopen?- van hot naar her en deed perfect of hij alles onder controle had. Nu, zijn lange benen kwamen hem goed van pas, want in het hotel kon je makkelijk een halve marathon lopen, wat een afstanden,zeg. Het eerste buffetdiner was best te pruimen zonder pruimen en de volgende dagen zou het zelfs nog beter worden. De eerste avond werd er kwistig met de wijn omgesprongen … en dat zou gevolgen hebben. Daarover later, eerst op zoek naar een Engelse pint als toetje in de Slow Bar. Een Engelse pint? Nee gij, er was alleen keuze tussen een Franse 1664 en een Italiaanse Poretti, maar voor ons geen besande. Dan was er nog uitermate positief nieuws: Ivan was nog altijd niet gevallen, de naaikoffer van de DF-Doctors bleef in de koffer van de bus.
Rise and Shine voor Dag 2. Mooi weer en een copieus Full English Breakfast. Wel veel witte bonen! Gelukkig zijn er vandaag veel buitenbezoeken en krijgt elke wind vrij spel in de mooie Engelse countryside. De eerste halte was West Dean Gardens, een prachttuin in de South Downs, met nog gebruikte Victoriaanse serres en een prachtige pergola. De reisleiders Luc en Peter en gades toverden nog een chic extraatje uit hun al dan niet lange of korte mouwen: we kregen het wrapperige middagmaal geserveerd in de prachtige OakRoom van het Dean College. Een aantal waande zich in een Harry Potteravontuur, anderen werden high van de volle lippen van Mae West, een enkeling had een diepgaand gesprek met Dali, de meesten genoten met volle teugen (van de wijn). Wat een locatie! Top!
In de namiddag busten we dan naar Arundel Castle in, jawel, Arundel, een lieflijk stadje met een imposant kasteel extra-large. Pas op en onthoud: op maandag gesloten. De Duke of Norfolk resideert nog altijd in dit optrekje en jammer genoeg was er een rave gepland en waren alle slaapkamers bezet en bezeten en kregen we die niet te zien. Wel konden we genieten van een flink uit de kluiten gewassen Motte en veel mooie kamers en zalen. Met moeë maar voldane medereizigers wordt de terugrit naar het hotel aangevat en komen er filosofische en andere interessante gedachten bovendrijven. Er wordt eveneens redelijk wat gemeukt, met Geert als onbetwiste topmeuker. Er wordt uit de doeken gedaan waarom Kortemark het middelpunt van de moderne beschaving is en ook het verschil tussen boot en schip wordt besproken. Het is heel simpel: ge kunt uw schip(pe) afkuisen, maar uw boot(e) niet. Ook wordt er komaf gemaakt met loshangende lintjes of kledingstukken uit de bagagerekken: dat doe je nooit ofte nimmer en Marleen voelt zich geroepen om iedereen daarop te wijzen. Ondertussen krijgen we een pak nieuwe namen of bijnamen te horen: Luc wordt Chief Staff, Peter is Chef klachten/complaints, Nadine en Anniek zijn Staf Links en Staf Rechts. Klaar wordt Clear, Jef wordt Short Mark, de chauffeur Long Short Mark, Alain is Garden Here.
Het avondeten is opnieuw heel lekker met fijne desserts. Wel vloeit de wijn beduidend trager … De bar zal werk hebben. En de barbedieners staan nog altijd in ralenti.
Na een verkwikkende nachtrust komt iedereen op eigen tempo fit en monter aan het breakfast. Het is inmiddels dag 3 en Ivan is nog altijd niet gevallen. Marijke ontdekt dat haar toilet verstopt is, maar gelukkig kan ze het al vrij vlug terugvinden. Er staat ons een rit naar Borde Hill Gardens te wachten en dat is zeker een voltreffer. Daar heeft de Marquee zeker iets mee te maken; dat was een mooie romantische verrassing en Madam Borde Hill had dan ook nog een superdiner voorzien en ze had ook lekkere pastries gebakken. Hat! (Chapeau). Af en toe waaide er een welgekomen windje door de Marquee, waarvoor dank aan de ontbijtbonen. In de namiddag slingerde de bus zich naar Standen House. Daar moest de chauffeur alle zeilen – ok, voor een bus is dit wel raar- bijzetten om daar te geraken. De weg ernaartoe was middeleeuws, smal en niet erg busvriendelijk. Jaren geleden dat ze daar nog een bus gezien hadden. Maar, dear chauffeur, hat (zie boven) voor je rijkunsten. Daarna trekken we DF-gewijs naar High Beeches, een tuin die deed denken aan stranden, maar die toch tuin was. Top of the bill hier was een tractaat met al het lekkers dat al dagen verborgen zat in de buik van de bus: kava, kaasjes en kalami, de 3 K’s van de aperitiefwereld. Annie speelde hier een fake jarige om te kunnen gebruikmaken van de stoelen en tafels aan de ingang. Het moet gezegd, Annie is een topfaker.
Het was dorstig weer en de monden plakten … alles ging redelijk vlot naar binnen, records werden net niet gebroken. Hier werd de naam Jeannine veelvuldig aangeroepen voor deelname aan de aperitief. Weeral fake nieuws.
De terugweg naar het hotel was er dan een van het ‘Silence of the Lambs’-type. Hier en daar waren hazenslaapjes zichtbaar, al dan niet met de mond of de uitlaat aan/uit.
Ook op de laatste hotelavond kregen we een lekker buffet gepresenteerd: beef bourguignon. En ook deze keer was de wijn in quarantaine en werd hij met mondjesmaat uitgedeeld. Met neusjesmaat zou onnozel geweest zijn.
Er waren twee nieuwigheden te zien op deze DF-reis: razend spannende rummykubtornooien en een CL-finale. De rummikub bleek veel spannender te zijn dan de voetbalmatch. Dan nog dit: Mieke had nog altijd geen vliegtuig gezien, laat staan gehoord, alhoewel we op loopafstand van Gatwicklogeerden.
Dag 4. Sunday, beetje hurry, hurry. Vroeger op, vlugger eten, geen tijd voor de WC, slordig gemaakte valiezen, kortom de gewone normale laatste dag-sleur. We zijn al het gat in en daarna den bos in om 8.25 uur. Iedereen is stipt, een constante tijdens de hele vierdaagse. De bus zoekt slingerend en hobbelend zijn weg door het prachtige Engelse landschap. Jef zoekt zijn favoriete plaatsje op naast de chauffeur en probeert al het binnenwerk op zijn plaats te houden. Na een toch wel vlotte rit bereiken we Hampton Court Palace: weeral een pareltje en zeer de moeite waard. Luc en klachtenloze Peter delen zoals altijd kwistig plannetjes uit en strooien ondertussen met tips alsof het poedersuiker is.
Hampton Court Palace! Een lustoord! Een rustoord ! Het paleis werd op slinkse wijze door Hendrik VIII verkregen, de snoodaard. Het is gemakkelijk te begrijpen waarom hij zot was van dit prachtig paleis- en tuincomplex. Ook is het heel goed te begrijpen waarom de man 6 al dan niet schone vrouwen had. Tegen dat hij er 1 van de 6 gevonden had in dit doolhof, was zijn goeste al flink gezakt. Wat een paleis! Pracht en praal! Er waren prachtige keukens, kamers en zalen te zien en hier en daar waren fijne attracties; sommigen hadden geluk en konden genieten van een toneeltje. De tafel met de sprekende handen vond ik heel knap gedaan en Anne Boleynwas haar eigen mooie zelve. Zo, de kop is er af en dan nu de reusachtige tuinen in. In de wijngaardserre had een wijnrank een tak van 77 meter … en de wijn werd zelfs verkocht in de shop.
We verlaten Hampton Court en siezen naar een restaurant een stukje verderop in Hampton, The Wharf . Ook daar is het lekker tafelen en komen kiekens en runderen en een luchtige pie gezwind op tafel. Met een mooi zicht op de Theems ‘schepen’ we in op de bus om de terugrit aan te vatten. Hans en Nicole zetten nog een van hun beste beentjes voor en geven een dansprestatie à la DF-sterren on the Dancefloor ten beste.We passeren nog het National Rugbystadion in Twickenham, maar laten dat voor wat het is: een stadion.
Daarna gaat het richting Dover waar we een stuk voor tijd aankomen. Heel stipt kunnen we boarden en dobberen we in een klasseferry naar Calais. Op de ferry mochten we nog genieten van een voucher voor een last meal en plunderden Danny en Rik de shop om hun voorraad Ricard op peil te brengen.
22.00 uur. We ruiken de stal. Moorsele wenkt. En Ivan is nog altijd niet gevallen.
Bedankt iedereen, u waart een fijn publiek.
Proficiat aan de reisleiders voor de aangename, vlekkeloze (dankzij de zeep in Hampton Palace) en mooie vierdaagse.
Bedankt chauffeur voor de veilige voering.
Bedankt DFDS-ferries om niet te zinken.
Tot een volgende.